معرفی فیلم گل سرخ (Gülizar)

فیلم «گل سرخ» (Gülizar)، ساخته سپیده فارسی در سال ۲۰۱۴، اثری دراماتیک با پس زمینه ای سیاسی است که با ظرافت به روایت رابطه ای پیچیده در بستر پرآشوب اعتراضات سال ۱۳۸۸ ایران می پردازد. این فیلم نه تنها یک داستان عاشقانه را پی می گیرد، بلکه به تقابل نسل ها و بازتاب مطالبات اجتماعی و سیاسی در جامعه ایران معاصر نیز می پردازد و از این رو، جایگاهی قابل توجه در سینمای مستقل ایران دارد.

«گل سرخ» با تمرکز بر شخصیت های سارا و علی، دوگانگی ها و تضادهای درونی جامعه ایرانی را به تصویر می کشد و دیدگاهی عمیق به رویدادهای تاریخی و پیامدهای اجتماعی آن ها ارائه می دهد. این اثر تلاش می کند تا فراتر از صرفاً بازنمایی حوادث، به تحلیل انگیزه ها، آرمان ها و سرخوردگی های انسانی در دل یک بحران ملی بپردازد. با توجه به رویکرد تحلیلی و جسورانه خود، «گل سرخ» مخاطب را به تأمل درباره مفاهیمی چون آزادی، کنشگری، انفعال و عشق در زمانه های پر چالش فرامی خواند و به عنوان منبعی غنی برای علاقه مندان به سینمای تحلیلی و دانشجویان علوم اجتماعی قابل بررسی است.

خلاصه داستان کامل فیلم گل سرخ: عشق، اعتراض و تقابل نسل ها

فیلم «گل سرخ» در بستر ملتهب اعتراضات خیابانی سال ۱۳۸۸ تهران، داستانی عمیق و پرکشش از آشنایی و رابطه میان دو شخصیت اصلی، سارا و علی را روایت می کند. سارا (با بازی مینا کاوانی)، دختری ۲۵ ساله و سرشار از شور و هیجان نسل جدید است که فعالانه در تظاهرات شرکت می کند. در مقابل او، علی (با بازی واسیلی کوه کلانی)، مردی میانسال حدوداً ۵۰ ساله قرار دارد که زمانی از فعالان چپ در دهه ۶۰ بوده و سال ها را در زندان های جمهوری اسلامی گذرانده است. او اکنون به انفعالی عمیق دچار شده و تلاش می کند تنها ناظر رویدادها باقی بماند.

آشنایی این دو در یکی از روزهای پرآشوب اعتراضات رقم می خورد؛ زمانی که سارا و گروهی از معترضان به دنبال پناهگاهی برای گریز از نیروهای انتظامی و نظامی هستند و به خانه علی پناه می برند. پس از رفتن بقیه، سارا بار دیگر به خانه علی بازمی گردد و این بازگشت، جرقه ای برای شکل گیری رابطه ای پیچیده میان آن ها می شود. رابطه سارا و علی در فضای محدود خانه علی و در دل آشوب های خیابانی تحول می یابد.

مهم ترین صحنه ها و نقاط عطف داستانی، تقابل دیدگاه ها و رویکردهای این دو شخصیت را برجسته می سازد. سارا هر روز به خیابان ها می رود، کتک می خورد و خشم خود را با فریادهای اعتراضی بیان می کند، در حالی که علی در انزوای خانه خود، تلاش می کند از گذشته و حال دوری کند. با این حال، حضور سارا به تدریج انفعال علی را به چالش می کشد و او را ناگزیر به رویارویی با گذشته و حال خود می کند. این رابطه نه تنها فیزیکی، بلکه عمیقاً روان شناختی است و کشاکش میان آرمان خواهی نسل جوان و سرخوردگی نسل گذشته را به تصویر می کشد. فیلم با صحنه هایی جسورانه و بحث برانگیز، به عمق خواسته های سارا و دیدگاه های متفاوت او نسبت به زندگی و آزادی های فردی می پردازد و رابطه ای را نشان می دهد که فراتر از عشق سنتی، به نمادی از همزیستی و تقابل ایدئولوژی ها تبدیل می شود.

تحلیل شخصیت ها: نمادهای دو نسل متفاوت

شخصیت پردازی در فیلم «گل سرخ» نه تنها به پیشبرد داستان کمک می کند، بلکه به مثابه آینه ای از دو نسل متفاوت در جامعه ایران عمل می کند. سارا و علی هر یک نمادی از آرمان ها، خواسته ها، سرخوردگی ها و رویکردهای متفاوتی هستند که در یک نقطه تاریخی حساس به هم می رسند.

سارا: صدای نسل جدید و خواسته های بی پرده

سارا نماینده نسلی جوان و عصیانگر است که از تعارفات و تابوهای اجتماعی خسته شده و به دنبال تحقق آزادی های فردی و اجتماعی خود است. روحیات او سرشار از آرمان گرایی پراگماتیک، مطالبه گری بی پرده و میل به تجربه زیست آزاد است. او می خواهد «بدنش مال خودش باشد» و «هر وقت خواست مشروب بخورد». سارا به صراحت از خواسته های خود سخن می گوید، حتی اگر این خواسته ها برای نسل های قبلی و جامعه سنتی ایران نامتعارف به نظر برسند. انتخاب پوشش، روابط اجتماعی آزاد و حتی نیازهای فیزیکی، همه از مطالبات او هستند.

رفتار تابوشکنانه سارا در فیلم، به ویژه در صحنه های بحث برانگیز، عمدی و هدفمند است. کارگردان، سپیده فارسی، در مصاحبه های خود توضیح می دهد که قصد داشته است واقعیت های پنهان زندگی جوانان ایرانی را به تصویر بکشد؛ جوانانی که در خیابان شاید تحت پوشش خاصی باشند، اما در خلوت خود زندگی آزادی دارند و خواسته هایی فراتر از صرفاً سیاسی دارند. صحنه عریان شدن سارا جلوی پنجره و فریاد «الله اکبر» او، نه یک اقدام مذهبی، بلکه فریادی عصیانگرانه و بیان خشم و خروش در برابر تمام محدودیت ها و تضادهای جامعه است. این رفتارها نمادی از میل شدید نسل او به بیان خود، شکستن هنجارها و زندگی بدون سانسور است.

علی: بازمانده ای از گذشته و نماد انفعال سیاسی

علی، در مقابل سارا، نماد نسلی است که بار سنگین تجربه سیاسی دهه ۶۰ و زندان را بر دوش می کشد. او که زمانی یک فعال چپ و آرمان گرا بوده، اکنون دچار سرخوردگی عمیقی شده و انفعال سیاسی را برگزیده است. گذشته او نه تنها در زخم های فیزیکی، بلکه در روح خسته و بی انگیزه اش نیز مشهود است. او تلاش می کند از هرگونه درگیری و کنش سیاسی دوری کند و صرفاً نظاره گر باشد.

مقایسه و تقابل دیدگاه ها و رویکردهای سارا و علی، محور اصلی درام فیلم است. سارا به دنبال «اکنون» و تحقق خواسته های فردی و اجتماعی در لحظه است، در حالی که علی در دام «گذشته» و تلخی های آن گرفتار آمده است. سارا معتقد است که باید تغییر را از خود و زندگی فردی آغاز کرد، در حالی که علی از آرمان های بزرگ تر و شکست های تاریخی سخن می گوید. این تقابل نه تنها یک جدال فکری، بلکه بستری برای نمایش شکاف عمیق میان دو نسل در مواجهه با مفاهیمی چون آزادی، مبارزه و زندگی است. علی با تمام تلخی های گذشته اش، هنوز هم پناه گاهی برای سارا و دیگر معترضان می شود، و این نشان می دهد که حتی در اوج انفعال، ریشه هایی از انسانیت و حس مسئولیت باقی مانده است.

نگاهی به کارگردان و بازیگران: خالقان گل سرخ

موفقیت و تأثیرگذاری فیلم «گل سرخ» مرهون دیدگاه کارگردان و توانایی بازیگران آن است که توانسته اند عمق و پیچیدگی های متن را به تصویر بکشند.

سپیده فارسی: از مستند تا داستانی

سپیده فارسی، متولد ۱۳۴۴ در تهران، یکی از فیلمسازان برجسته ایرانی مقیم فرانسه است که با کارنامه هنری متنوع خود شناخته می شود. او فعالیت حرفه ای خود را با ساخت فیلم های مستند آغاز کرد و سپس به سوی سینمای داستانی گام برداشت. از جمله آثار مستند او می توان به «سفر مریم» اشاره کرد که اولین گام او در این مسیر بود. در حوزه سینمای داستانی نیز، فارسی با فیلم هایی چون «خواب خاک» (۲۰۰۳)، «نگاه» (۲۰۰۶) که نامزد جایزه اول جشنواره روتردام شد، و «خانه ی زیر آب» (۲۰۱۰) که اقتباسی آزاد از داستان های بیژن نجدی بود، توانایی های خود را به اثبات رساند. او همچنین با مستندهایی مانند «هرات» (۲۰۰۷) که جایزه بهترین فیلم مستند را از جشنواره فلورانس ایتالیا دریافت کرد و «تهران بدون مجوز» (۲۰۰۹) که در جشنواره لوکارنو به نمایش درآمد، دیدگاه های اجتماعی و سیاسی خود را منعکس کرده است.

ایده ساخت فیلم «گل سرخ» از دل مشاهدات و تأملات سپیده فارسی بر رویدادهای سال ۱۳۸۸ و جنبش سبز شکل گرفت. او در مصاحبه ای اعلام کرد که نهال سحابی، یکی از چهره های نمادین اعتراضات آن سال ها، منبع الهام او برای خلق شخصیت سارا بوده است. دیدگاه کارگردان درباره شخصیت ها و پیام های فیلم، نشان دهنده تعهد او به نمایش واقعیت های جامعه ایران، حتی در جنبه های بحث برانگیز آن، است. او بر این باور است که شخصیت ها علمدار هیچ جنبشی نیستند، بلکه نمادهایی از واقعیت های موجود در جامعه اند و قصد داشته «از تعارف های رایج در ایران دور شود و آزاد کار کند» تا تصویری واقعی تر از خواسته های نسل جوان ارائه دهد.

بازیگران برجسته و نقش آفرینی ها

فیلم «گل سرخ» با حضور بازیگرانی قدرتمند توانسته است به جان بخشی شخصیت های پیچیده خود بپردازد. این فیلم در سال ۲۰۱۴ در آتن و با همکاری یک تیم بین المللی ساخته شد و بازیگران اصلی آن از ایران و سایر کشورها بودند.

• مینا کاوانی در نقش سارا: کاوانی با بازی جسورانه و پرشورش در نقش سارا، توانست ماهیت عصیانگر و بی پرده این شخصیت را به خوبی به تصویر بکشد. نقش سارا به دلیل ویژگی های خاص خود (تابوشکنی، بیان خواسته های جنسی و فردی) چالش های زیادی برای بازیگر به همراه داشت که کاوانی با مهارت از عهده آن ها برآمد. او نمادی از نسل جوانی شد که بی پروا به دنبال آزادی و ابراز وجود است.
• واسیلی کوه کلانی در نقش علی: کوه کلانی در نقش علی، مردی میانسال و منفعل که گذشته ای پرفرازونشیب دارد، توانست عمق سرخوردگی و خستگی ناشی از سال ها مبارزه و زندان را به شکلی باورپذیر منتقل کند. بازی او در تقابل با انرژی سارا، تضاد میان دو نسل را برجسته تر ساخت و به ابعاد روان شناختی شخصیت علی عمق بخشید.
• حضور افتخاری شبنم طلوعی: شبنم طلوعی، بازیگر سرشناس تئاتر و سینما، نیز در این فیلم حضوری افتخاری دارد که به اعتبار هنری اثر می افزاید.

ترکیب این بازیگران با استعداد زیر نظر سپیده فارسی، موجب خلق اثری شده است که نه تنها از نظر روایی جذاب است، بلکه از لحاظ بازیگری نیز درخشان ظاهر شده و به بیان هرچه بهتر پیام ها و مضامین فیلم کمک کرده است.

مضامین و پیام های اصلی: لایه های پنهان گل سرخ

«گل سرخ» فراتر از یک داستان عاشقانه، اثری چندلایه است که به مضامین مهم اجتماعی و سیاسی می پردازد و لایه های پنهان جامعه ایران را آشکار می سازد.

بازنمایی جنبش سبز ۸۸: فراتر از شعارها

فیلم «گل سرخ» به طرز ماهرانه ای اعتراضات و فضای اجتماعی سال ۱۳۸۸ و جنبش سبز را به تصویر می کشد، اما رویکردی متفاوت از بازنمایی های رایج دارد. سپیده فارسی در این فیلم، جنبش سبز را نه فقط در شعارها و اعتراضات گسترده، بلکه در زندگی شخصی و مطالبات فردی شرکت کنندگان آن نیز منعکس می کند. فیلم به انتقاداتی پاسخ می دهد که مطالبات جنبش را به خواسته های صرفاً سیاسی محدود می کردند. کارگردان با نمایش ابعاد مختلف زندگی معترضان، از جمله خواسته های مربوط به آزادی های فردی و اجتماعی (مانند پوشش، روابط و حتی مصرف الکل)، بر تنوع طیف های حاضر در این جنبش تأکید می کند.

به نقل از کارگردان، «قوت جنبش سبز در این بود که همه طیف های اجتماعی و سیاسی را در بر می گرفت؛ آدم های بسیار مذهبی تا آدم های بسیار غیرمذهبی، لائیک، چپ، فمینیست، همه جور آدمی در این جنبش دخیل بودند.» این فیلم به پیوند نسل ها از طریق جنبش سبز اشاره می کند و نشان می دهد که چگونه یک رویداد اجتماعی می تواند فارغ از پیشینه های فکری و طبقاتی، انسان ها را با خواسته های مشترک (مانند «رای من کجاست؟») گرد هم آورد و پلی میان نسل ها بزند.

تابوشکنی و مرزهای آزادی در سینمای ایران

یکی از بحث برانگیزترین جنبه های «گل سرخ»، رویکرد جسورانه آن به تابوشکنی و نمایش مرزهای آزادی های فردی است. فیلم صحنه هایی را به تصویر می کشد که تا پیش از این در سینمای ایران کمتر سابقه داشته اند، به ویژه نمایش رابطه جنسی میان دو هنرپیشه ایرانی. کارگردان، سپیده فارسی، تأکید دارد که این صحنه ها نه برای تابوشکنی صرف، بلکه به دلیل «اقتضای قصه» و ضرورت دراماتیک برای نشان دادن ابعاد رابطه سارا و علی و بازتاب خشونت درونی جامعه در روابط شخصی، در فیلم گنجانده شده اند.

«در حقیقت سارا آن خشونت درون جامعه را به خانه می آورد و در رابطه جنسی و عاطفیش آنطور که خودش می خواست و سوار رابطه با یک مرد بود، این خشونت بروز پیدا می کرد. این اقتضا می کرد که ما یک چیزهایی را نشان دهیم. نمی شود آدم از یک رابطه عاشقانه حرف بزند و هیچ صحنه برهنه ای نداشته باشد.»

این رویکرد نشان دهنده تلاش فیلم برای فرار از تعارفات رایج و ارائه تصویری صادقانه و بدون سانسور از واقعیت های اجتماعی و فردی در ایران است. همچنین صحنه عریان شدن سارا و فریاد «الله اکبر» او، نمادی از عصیان در برابر تمام محدودیت ها و نمایش تضادهای درونی جامعه است؛ جایی که حتی یک فریاد مذهبی می تواند بار معنایی اعتراضی و غیرمذهبی پیدا کند.

انفعال در برابر کنش: نقد سیاسی یک نسل

فیلم «گل سرخ» به وضوح تقابل میان انفعال سیاسی نسل گذشته (نماد: علی) و کنشگری نسل جدید (نماد: سارا) را به تصویر می کشد. علی، فعال سیاسی دهه ۶۰ که از مبارزه دست کشیده، نماینده نسلی است که به دلیل سرکوب و سرخوردگی، دچار یأس و انزوا شده اند. این فیلم به نوعی نقد این انفعال است، در حالی که سارا با انرژی و خواسته های مشخص خود، نمادی از نسلی است که می خواهد تغییر را در همین لحظه و در زندگی روزمره خود ایجاد کند. این تقابل نه تنها یک جدال فکری است، بلکه بازتابی از شرایط سیاسی و اجتماعی ایران پس از انقلاب است که باعث شده بخش قابل توجهی از فعالان سابق، کناره گیری را برگزینند.

عشق و سیاست: رابطه ای ناگزیر در گل سرخ

در «گل سرخ»، عشق میان سارا و علی از سیاست جدا نیست؛ بلکه در دل آن و تحت تأثیر مستقیم آن شکل می گیرد. رابطه آن ها نه تنها یک پیوند عاطفی، بلکه میدانی برای تلاقی دیدگاه ها و تجربیات دو نسل در مواجهه با فضای سیاسی ملتهب است. عشق در این فیلم، محملی برای بیان مطالبات اجتماعی، تابوشکنی و نقد سیاسی می شود. رابطه فیزیکی و عاطفی آن ها، بازتابی از خشونت و هیجان محیط بیرون است که به درون خانه کشیده می شود و این دو مفهوم را به یکدیگر پیوند می دهد. این نشان می دهد که چگونه زندگی شخصی و روابط عاطفی در جامعه ای پر از تنش، ناگزیر از سیاست متأثر می شوند و حتی خود به نوعی کنش سیاسی تبدیل می گردند.

حضور در جشنواره ها و واکنش های منتقدان

فیلم «گل سرخ» پس از ساخت در سال ۲۰۱۴، مسیر خود را در جشنواره های معتبر بین المللی آغاز کرد و با استقبال و واکنش های متفاوتی از سوی منتقدان و مخاطبان مواجه شد.

این فیلم برای اولین بار در بخش سینمای معاصر جهانِ جشنواره جهانی فیلم تورنتو ۲۰۱۴ به نمایش درآمد. حضور در این جشنواره معتبر بین المللی، نقطه آغازی برای دیده شدن «گل سرخ» در عرصه جهانی بود. پس از آن، فیلم در فوریه ۲۰۱۵ در جشنواره گوتنبرگ سوئد و همچنین در جشنواره فیلم زنان در شهرهای کلن و دورتموند آلمان نیز اکران شد. این حضورهای بین المللی، «گل سرخ» را به مخاطبان گسترده تری معرفی کرد و فرصتی برای تبادل نظر و نقد فراهم آورد.

واکنش های منتقدان به فیلم «گل سرخ» متفاوت و گاه بحث برانگیز بود. از یک سو، بسیاری از منتقدان از جسارت سپیده فارسی در پرداختن به موضوعات حساس و تابوشکنانه، نمایش فضای واقعی اعتراضات ۸۸ و تحلیل عمیق تقابل نسل ها تحسین کردند. شیوه روایت کارگردان در ترکیب واقعیت های اجتماعی با داستانی شخصی، به نظر برخی از منتقدان، اثری منحصربه فرد و تأثیرگذار خلق کرده بود.

از سوی دیگر، فیلم با انتقاداتی نیز روبرو شد، به ویژه از سوی برخی تحلیلگران داخلی که معتقد بودند «گل سرخ» به تصویر کشیدن مطالبات جنبش سبز را به خواسته های فردی و غیرسیاسی تنزل داده و تصویری نادرست از معترضان ارائه کرده است. این منتقدان بر این باور بودند که فیلم با نمایش صحنه هایی از مصرف الکل و روابط جنسی، به نوعی به جنبش انگ می زند.

سپیده فارسی در پاسخ به این انتقادات تأکید کرد که فیلم یک اثر داستانی است و شخصیت ها علمدار هیچ جنبشی نیستند. او توضیح داد که جنبش سبز طیف های بسیار متنوعی از افراد را در بر می گرفت و نمایش جنبه های مختلف زندگی معترضان، تلاشی برای به تصویر کشیدن واقعیت های پنهان جامعه بود، نه تنزل دادن مطالبات.

با وجود این بحث ها، «گل سرخ» به دلیل رویکرد جسورانه و نگاه تحلیلی خود، بازتاب های جهانی قابل توجهی داشت و به عنوان یکی از فیلم های مهم سینمای مستقل ایران که به تاریخ معاصر می پردازد، شناخته شد. این فیلم با طرح پرسش هایی درباره آزادی های فردی، مسئولیت اجتماعی و تقابل نسل ها، مخاطبان را به چالش کشید و همچنان به عنوان یک اثر ضروری در زمینه سینمای سیاسی و اجتماعی مطرح است.

چرا باید گل سرخ را تماشا کنیم؟ (اهمیت و ماندگاری)

تماشای فیلم «گل سرخ» برای هر علاقه مند به سینما و تحلیل های اجتماعی ضروری است؛ نه تنها به دلیل ارزش های هنری آن، بلکه به خاطر اهمیت تاریخی و پیام های عمیقش. این فیلم فراتر از یک سرگرمی ساده، به مثابه پنجره ای به سوی پیچیدگی های جامعه ایران عمل می کند و دلایل متعددی برای تماشای آن وجود دارد:

• بازنمایی تاریخی: «گل سرخ» یکی از معدود فیلم هایی است که به طور مستقیم و با جزئیات به اعتراضات سال ۱۳۸۸ و جنبش سبز می پردازد. این فیلم به عنوان یک سند هنری، فضای ملتهب آن دوران و خواسته های متنوع اقشار مختلف جامعه را بازنمایی می کند و برای درک بخشی از تاریخ معاصر ایران اهمیت دارد.
• تحلیل شخصیت و نسل: فیلم با پرداختن به تقابل سارا (نسل جوان و کنشگر) و علی (نسل گذشته و منفعل)، به تحلیل عمیقی از شکاف ها و همگرایی های میان دو نسل می پردازد. این جنبه روان شناختی و جامعه شناختی فیلم، آن را برای دانشجویان علوم اجتماعی و روان شناسی نیز جذاب می سازد.
• تابوشکنی و شجاعت هنری: سپیده فارسی با نمایش صحنه های جسورانه و پرداختن به موضوعاتی که در سینمای ایران معمولاً سانسور می شوند (مانند روابط جنسی و آزادی های فردی)، شجاعت هنری خود را به نمایش گذاشته است. این رویکرد، مرزهای سینمای مستقل ایران را گسترش می دهد و به بحث و تأمل درباره محدودیت ها و آزادی ها دامن می زند.
• چند لایه بودن مضامین: فیلم صرفاً به یک موضوع نمی پردازد. عشق، سیاست، آزادی، مسئولیت فردی، خشونت و انفعال، همه در لایه های مختلف داستان تنیده شده اند. این چندوجهی بودن، به «گل سرخ» عمق و غنای بیشتری می بخشد و تماشاگر را به تفکر و تحلیل وا می دارد.
• ارزش سینمای مستقل: «گل سرخ» نمونه ای بارز از سینمای مستقل ایران است که خارج از چارچوب های رسمی و با نگاهی متفاوت به مسائل اجتماعی می پردازد. حمایت از اینگونه آثار به معنای حمایت از آزادی بیان هنری و تنوع در محتوای سینمایی است.

بنابراین، «گل سرخ» نه تنها یک فیلم دیدنی، بلکه یک اثر قابل مطالعه و تحلیل است که برای درک بهتر پویایی های اجتماعی و سیاسی ایران، به ویژه در دوران معاصر، می تواند بسیار روشنگر باشد.

نتیجه گیری: اثری بحث برانگیز اما ضروری

فیلم «گل سرخ» (Gülizar) به کارگردانی سپیده فارسی، اثری است که در سینمای ایران جایگاهی منحصربه فرد و بحث برانگیز دارد. این فیلم با روایت داستانی در بستر اعتراضات سال ۱۳۸۸، فراتر از یک بازنمایی ساده، به واکاوی عمیق رابطه ای انسانی میان دو نسل متفاوت می پردازد و مضامین پیچیده ای چون آزادی، کنشگری، انفعال و تابوشکنی را مطرح می کند. با وجود بحث ها و انتقاداتی که حول محور نمایش برخی صحنه ها و رویکرد فیلم به مطالبات جنبش سبز وجود داشت، نمی توان از ارزش هنری و اجتماعی آن چشم پوشی کرد.

«گل سرخ» با پرداختن به واقعیت های پنهان و خواسته های بی پرده نسل جوان، به مخاطب کمک می کند تا دیدگاهی جامع تر نسبت به پویایی های اجتماعی و سیاسی ایران پیدا کند. این فیلم نه تنها تصویری متفاوت از جنبش سبز ارائه می دهد، بلکه به چالش کشیدن هنجارها و جسارت در بیان هنری، آن را به اثری ماندگار و تأثیرگذار تبدیل می کند. در نهایت، «گل سرخ» با تمام بحث برانگیزی هایش، یک فیلم ضروری است که نه تنها برای پژوهشگران و علاقه مندان به سینمای تحلیلی، بلکه برای هر کس که به دنبال درک عمیق تر از جامعه معاصر ایران است، می تواند الهام بخش و روشنگر باشد. این فیلم یادآوری می کند که سینما می تواند و باید بازتاب دهنده تمام ابعاد و لایه های جامعه، حتی آن هایی که در سکوت و پشت پرده می گذرند، باشد.