به گزارش آوای البرز، اکنون، به لطف ردپای «پرندگان وحشت» تازه کشف شده، دیرینه‌شناسان ایده بهتری از نحوه صید این شکارچیان در وهله اول دارند. فسیل‌های شش میلیون ساله نشان می‌دهند که برخی از این پرندگان غول‌پیکر به طعمه‌شان لگد می‌زده‌اند، چیزی مشابه تاکتیک دایناسورهایی مانند ولاسی‌رپتور.
این فسیل‌ها که اخیراً در گزارش‌های علمی توضیح داده شده‌اند، اولین ردپای قطعی «پرندگان وحشت» هستند. آنها که در امتداد ساحل اقیانوس اطلس در سازند ریو نگرو در پاتاگونیای آرژانتین یافت شدند، به راحتی قابل تشخیص نبودند. لایه‌های سنگی حاوی آثار فسیلی دو بار در روز توسط جزر و مد زیر آب می‌روند. این بدان معناست که ردپاها به آرامی از بین می‌روند.
تعداد زیادی از این پرندگان ترسناک در طول آن زمان در آمریکای جنوبی پرسه می‌زدند، از گونه‌های کوچک قابل مقایسه باکاکل‌پیشانی پاسرخ امروزی، نزدیک‌ترین خویشاوند زنده «پرندگان وحشت»، گرفته تا غول‌هایی که از شترمرغ بلندتر بودند. این ردپا حتی می‌توانست توسط گونه‌ای باقی مانده باشد که هنوز استخوان‌هایش ناشناخته است.
در این گزارش بیشتر درباره این پرندگان باستانی بخوانید.
۵۸۵۸