کامرون به‌عنوان متخصص زیردریایی‌های ژرف‌پیما، تاکنون ده‌ها بار برای بازدید از لاشه‌ی تایتانیک به اعماق اقیانوس اطلس رفته و حتی یک‌مرتبه نیز با زیردریایی کوچک طراحی‌شده به‌دست خود، به انتهای عمیق‌ترین گودال سیاره سفر کرده است.
کارگردان تایتانیک در مصاحبه‌ی خود، مرگ پنج سرنشین زیردریایی تایتان از شرکت اوشن‌گیت را حادثه‌ای بی‌سابقه خواند که نظیر آن هرگز در دنیای اکتشافات خصوصی اقیانوس اتفاق نیفتاده بود. او گفت: «هرگز در چنین عمقی تلفات و هیچ انفجاری رخ نداده بود.»
جیمز کامرون یکی از ضعف‌ها در طراحی تایتان و علامت هشدار احتمالی برای مسافران آن را، استفاده از کامپوزیت فیبرکربن برای ساخت زیردریایی عنوان کرد. این ماده به‌طور گسترده در صنعت هوافضا استفاده میشود؛ زیرا وزن آن بسیار کمتر از فولاد یا آلومینیوم است و در وزن برابر، قدرت و استحکام بیشتری دارد.
اما به‌گفته‌ی کامرون، مشکل این است که کامپوزیت فیبرکربن دربرابر فشردگی استحکامی ندارد. فشردگی زمانی رخ می‌دهد که زیردریایی به تدریج بیشتر و بیشتر در عمق آب فرو می‌رود و با افزایش فزاینده‌ی فشار آب روبه‌رو میشود. کامپوزیت فیبرکربن برای چنین شرایطی طراحی نشده است.
کامرون افزود اوشن‌گیت برای ارزیابی وضعیت بدنه‌ی کامپوزیت فیبرکربنی تایتان از برخی حسگرها استفاده می‌کرد. این شرکت در محتواهای تبلیغاتی خود از این حسگرها به‌عنوان خصوصیتی نوآورانه برای «پایش سلامت بدنه» یاد کرده بود. اوایل امسال، یک کارشناس دانشگاهی سامانه‌ی حسگرها را خصوصیتی کاربردی خوانده بود که «زمان کافی برای توقف نزول در آب و بازگشت ایمن به سطح را برای راننده فراهم می‌کند.»
اما کامرون شبکه‌ی حسگرها روی بدنه را راهکاری ناکافی برای طراحی ذاتاً ناقص زیردریایی می‌داند. او گفت حسگر مانند چراغی نیست که وقتی روغن خودرو شما کم است، روشن شود. وضعیت در اعماق آب متفاوت است. و البته همان‌طور که فهمیدیم، راهکار اوشن‌گیت برای محافظت از زیردریایی ناکارآمد بود.
۵۸۵۸