در جاوه شرقی واقع در اندونزی، کوهی آتشفشانی به نام کاواه ایجن وجود دارد که تلالو شبانه نور‌های آبی ماورایی در دامنه‌های این کوه را در سال‌های اخیر به یک کانون گردشگری بدل کرده است.
رسوبات گوگرد زیادی در سطح این آتشفشان وجود دارد و زمانی که دمای آن بالا می‌رود، این رسوبات گرم شده و به شعله‌های آبی‌رنگ تبدیل می‌شود.
اما در پس این زیباییِ مورد پسندِ گردشگران، این آتشفشان جنبه تاریک و غیرانسانی هم دارد. معدنچیان زیادی جان خود را کف دستانشان می‌گذارند تا گوگرد یا همان چیزی که به «طلای شیطان» شهرت دارد، استخراج کنند.
در مقایسه با سایر مشاغل موجود در این جزیره، استخراج گوگرد درآمد بسیار خوبی دارد و آن را به شغلی جذاب برای کارگران تبدیل کرده است.
با این وجود، نه تنها کار پرزحمت و طاقت‌فرست بلکه به دلیل سمی بودن گاز گوگرد، بسیار خطرناک است.
گاز گوگرد از داخل آتشفشان از طریق لوله‌های فلزی به بیرون کشیده می‌شود. سپس گاز متراکم و به مایع تبدیل می‌شود. پس از سرد شدن، ماده سختی می‌شود و به شکل صفحاتی زرد رنگ درمی‌آید. معدنچیان این صفحه‌ها را با دست از هم جدا می‌کنند و در سبد‌های حصیری می‌گذارند و آن‌ها را به دوش می‌کشند، سبد‌هایی که وزن آن‌ها بین ۶۸ تا ۹۰ کیلوگرم است.
امید به زندگی اکثر معدنچیان شاغل در جاوه شرقی به ۵۰ سال نمی‌رسد. حتی آن‌ها که در برابر سم گوگرد خود را محافظت می‌کنند، دچار آسیب‌های ستون فقرات و کمر می‌شوند. اما بیشتر آن‌ها به دلیل استنشاق گاز گوگرد دچار مشکلات ریوی می‌شوند.
معدن طبیعیِ گوگرد در جاوه شرقی از آخرین معادن طبیعی به جا مانده در زمین است. البته گوگرد استخراج شده از آتشفشان کاواه ایجن از درجه خلوص بالایی برخوردار نیست و قیمت بالایی ندارد، ولی تنها راه امرار معاش گروهی از مردمِ ساکن در جاوه شرقی است.
در بیشتر موارد، گوگرد با درجه خلوص بالا از نفت، گاز طبیعی و سایر منابع فسیلی استخراج می‌شود. ارزش صنعت تولید گوگرد در جهان حدود ۱۳ میلیارد دلار تخمین زده شده و انتظار می‌رود در سال‌های آینده رشد کند.