به بهانه اجرای مجلس نقالی رومئو و ژولیت/ یک نقالی مدرن تماشا کنید

خبرگزاری آنا ـ میثم الفتی نویسنده و روزنامه نگار: در روزهای گذشته به دعوت یکی از دوستان بیننده نمایش «مجلس نقالی: رومئو و ژولیت» به کارگردانی حمید عبدالحسینی شدم نمایشی که می کوشید از طریق تلفیق نقالی به عنوان یکی از گونه های نمایش ایرانی با داستان مطرح رومئو و ژولیت شکسپیر نگاهی تازه به این سبک را به مخاطب منتقل کند.

آنچه حائز اهمیت و به نوعی بدعت محسوب می شود از دوجانب قابل طرح است یک اینکه کارگردان با برگزیدن یک زن در جایگاه نقال به نوعی آشنایی زدایی در شمایل همیشگی نقالی دست می زند که این امر می تواند برگرفته از تغییر و تحولات اجتماعی سالیان اخیر و به ویژه مطالبات مطرح حوزه زنان را شامل شود.

اما نقطه مطلوب تر که وام دار فرمی نو در قالب نقالی است: استفاده از بازیگران در مقام نقش های مختلف رومئو و ژولیت که توانسته تعادل لازم را از حیث کشش و ریتم و نیز جنبه های نمایشی به بخش نقالی بیفزاید و کولاژ و قرائت جدیدی را پیش چشم تماشاگران قراردهد.

در میان بازیگران کار رویا آذر در مقام نقال ستودنی است؛ این بازیگر با تسلط بر روی نوشته و با بیانی تلفیق شده از شکل نقالی که در برخی قسمت ها نمایشی می شود و ایجاد توازن در به کارگیری هردو لحن توانسته بار اصلی روایت گری این مجلس را برعهده گیرد هرچند که در زمینه استفاده از حرکت به ویژه دست ها و بدن ضعف هایی در کارش مشهود است.

در میان بازیگران داستان رومئو و ژولیت نیز می توان از بازیگر نقش پدر کاپولت به عنوان یک کاراکتر ساخته و پرداخته شده مثال آورد که چه درزمینه طراحی لباس و گریم و چه در بعد بیان و لحن و حتی نگاه هم تا حد معقولی توانسته تبدیل به یک کاراکتر شود که این موضوع در ترکیب سایر بازیگران این نقش ها هم کم و بیش وجود دارد و شاید بتوان بازی بازیگر کنت پاریس را نسبت به سایرین دارای نواقص بیشتری دانست که باوجود هنرجویی و تجربه اول آنها قابل اغماض است.

جان کلام آنکه پرداختن به داستان رومئو و ژولیت با نگاهی نقالی یک ریسک محسوب می شود که کارگردان اثر توانسته با شناخت قابل توجه خود چه از مقوله نقالی (البته استفاده از برخی مولفه ها) و چه در بعد نمایشی به دستاورد قابل ملاحظه ای در به روی صحنه آوردن این اثر دست یابد.